Polski Czerwony Krzyż (PCK) to organizacja powołana w 1919 jako narodowe stowarzyszenie Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża. Do 1927 nosiło nazwę Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. Początkowo PCK zajmował się niesieniem pomocy ofiarom I wojny światowej oraz ofiarom epidemii. Do jego zadań należało również szkolenie w zakresie ratownictwa sanitarnego (tzw. pierwszej pomocy). W okresie okupacji hitlerowskiej był jedyną, oprócz Rady Głównej Opiekuńczej, dopuszczoną do działalności w Generalnym Gubernatorstwie polską organizacją. Zajmował się wówczas doraźną pomocą jeńcom wojennym i więźniom obozów koncentracyjnych, jak również przesiedleńcom. Do zadań PCK należy: prowadzenie działalności szkoleniowej w zakresie ochrony zdrowia, opieka nad samotnymi chorymi, propagowanie honorowego krwiodawstwa oraz udział w krajowych i międzynarodowych akcjach na rzecz ofiar klęsk żywiołowych i wojny, w ramach zobowiązań wynikających z przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego. Prowadzi aktualnie Biuro Informacji i Poszukiwań.